Min of meer

‘Vroeger, voordat zij kwamen, was alles veel beter. Toen kon je hier tenminste nog je mening kwijt. Gewoon jezelf zijn. Nu moet ik me zeker bij elke uiting inhouden? Dacht het niet hè. Ze moeten gewoon lekker terug naar waar ze al die tijd al gezeten hebben, jonge.’ Een doodgewone reactie wanneer er een nieuwe groep mensen in jouw vertrouwelijke habitat zijn toetreding doet. Deze nieuwelingen zijn meestal nog niet bekend met de werking van het systeem, de taal en de gebruiken. Of je bereid bent om ze hierbij te helpen, is natuurlijk aan jezelf. Eén ding is wel zeker. Het kan hele ongemakkelijke situaties opleveren.

Ouders op social media. Het zal nooit wennen. Bij geen enkele generatie in de geschiedenis van de mensheid is het cool geweest wanneer ouders zich gaan bemoeien met het sociale leven van hun kinderen. Wanneer je bijvoorbeeld net je best aan het doen bent om die ene onenightstand binnen te halen en je ouders doodleuk vragen hoe hun potentiële schoondochter heet. Je kunt je toch ook wel voorstellen hoe gegeneerd Joran moest zijn geweest toen hij Natalee noodgedwongen moest voorstellen aan zijn vader. ‘Ja pap, dit was dus Natalee.’ Vandaag de dag is dat niet anders. Ouders zien hun kinderen constant maar op internet vertoeven. Daar kunnen ze eindelijk datgene zijn waar ze altijd al van gedroomd hadden. Logischerwijs wekt dit nieuwsgierigheid op. Je wilt als ouder immers weten waarom je dochter op het internet schuil gaat onder de naam ‘WeenerCleaner02’. Een reden voor ouders om zichzelf ook maar te gaan verdiepen in de digitale wereld.

‘Hey zoon, ik heb vind-ik-leuk geklikt bij je profielfoto. Graag gedaan hè. Maar uh, sinds wanneer heb jij een tepelpiercing?’ Tja, hoe ga je dingen geheim houden voor je ouders als ze zelfs al op je Facebook terecht kunnen? Dit was ooit een plek waar je zonder al te lang na te denken berichten kon plaatsen over je avonturen in de stripclub, of gewoon foto’s kon plaatsen van het uit de hand gelopen huisfeest terwijl je ouders op vakantie in Vlieland waren. Verleden tijd. Je kunt je maar beter voorbereiden op de raarste dingen. ‘Oh ja zoon, ik had je trouwens nog getagged in die kinderfoto. Je weet wel, toen je in bad zat met je waterpokken. Haha, zo schattig met je kleine piemeltje.’ O, m, g. Facebook is een orgie van spelverzoeken en onscherpe profielfoto’s van 50+ers geworden. Klinkt als het clubhuis van de lokale kinderlok-vereniging. Daarnaast bevat mijn tijdlijn meer schattige katjes en geluk spreuken dan een Chinees restaurant. Alles wat van ons is en door ouders wordt afgenomen, lijkt niet meer interessant.

Totdat ik op een dag foto’s uit de jeugd van mijn ouders voorbij zie komen. Ik zie kapsels, zonnebrillen, jurkjes waar menig hipster tegenwoordig jaloers van wordt. Blijkbaar zijn ze wel cool genoeg om inspiratie uit te halen voor onze mode. Zij zijn uit de kleren gegaan om jou te maken, en diezelfde kleren draag jij nu blijkbaar. En ja, kleren maken de man. Natuurlijk is het soms een beetje ongemakkelijk op Facebook maar ach. Schamen voor je ouders is sowieso niet cool. Dus waarom maken wij ons zo druk over het feit dat zij gebruik willen maken van een platform die ooit ‘van ons’ geweest is. Facebook is maar een hype, en hypes onder jongeren veranderen sneller dan Kim Kardashian van echtgenotes. Ik kan er in ieder geval gewoon om lachen wanneer mijn moeder denkt de zoveelste gratis cruise vakantie binnen te hebben gesleept. Daarnaast kan ik nu tenminste hun verjaardagen niet meer vergeten. Dus willen wij nu meer of minder ouders op social media? Meer, meer, meer...

Examen, echt samen

Diefstal op school heeft een flinke evolutie meegemaakt. In mijn tijd pakte je gewoon flippo's van een klasgenoot en vergat je deze later terug te geven. Nee, ik heb geen erge dingen meegemaakt. Op de middelbare school liet je de discman van een ander gewoon met rust. Veel te onhandig om mee weg te rennen. Als je pech had was het ook zo'n goedkope die niet shockproof was. Haperende muziek alsof je in een Eminem track scheldwoorden met stiltes vervangt. Tegenwoordig worden mobieltjes, USB-sticks, iPods en bangalijstjes weggekaapt alsof het niks is. Scholieren kijk uit, want het wordt steeds lastiger de gewone scholier te onderscheiden van de Somalische schoolpleinpiraat.

Toch blijkt niet elke dief even egoïstisch te zijn. De nieuwe Robin Hood steelt van de rijken en deelt met de kennisarmen. Deze gulle gever heeft voor meer nattigheid en diploma's gezorgd dan Benno L. Vandaag kwam naar buiten dat er maar liefst 27 (!) examens gestolen zijn op de Rotterdams Ibn Gahldoun-school. Je vraagt je af hoe de beveiliging is daar. Worden de examens soms bewaard in de Spongebob broodtrommel van de directeur? Maar ach, wat zou jij gedaan hebben als je beste vriend naar je toe komt en zegt dat ie de examens voor je kan regelen. Keihard studeren of alvast je bangalijstje afmaken voor de vakantie in Lloret de Mar? Lastige keuze, lijkt mij. Scholieren zijn in ieder geval positief beïnvloed door Facebook. Delen, vind ik leuk.

'Je moet gewoon stelen van die rijke tatas.'

Ode aan...

Niemand is heilig. Jij en ik dus ook niet. We zijn allemaal schuldig aan het bekritiseren van anderen. Mensen die gewoon hun werk uitoefenen. Althans dat proberen ze. Soms wordt ze dit moeilijk gemaakt terwijl ze de beste intenties hebben. Of het nu gaat om een beslissing van de scheidsrechter of een callcenter meisje wat belt tijdens etenstijd. 'Nu even niet bel-del, mijn zeurkool wordt koud.' Conducteurs worden boos aangekeken wanneer er weer eens een aanrijding met een persoon plaatsvindt. Tja, daar staat niemand om te springen als een perron vol levensgenieters. Probeer je eens in te beelden hoe het zou gaan zonder deze mensen. Het zou chaotischer worden dan een willekeurig kruispunt in India. Hoe dat eruit ziet is hier terug te zien. Sta er even bij stil. Geef deze mensen de volgende keer gewoon een spontane highfive voordat je ze weer een verbale bitchslap geeft.

Benjamin Button jeugd

'Die jeugd van tegenwoordig...' Zoals in mijn vorige column te lezen viel, is er bij een generatiekloof vaker sprake van onbegrip. Dat kan al gauw leiden tot ergernis en geklaag. Tegenwoordig zie ik echter steeds vaker 'hangoudjes'. Niet te verwarren met Saddam Hussein. Zie hier hoe de omgekeerde wereld eruit zou zien.

Column: Op repeat

'Zit je nu alweer met je telefoon?' hoor ik mijn vader weer zeggen. Het digitale tijdperk. Mensen leiden hun leven vaker online dan offline. Ik heb tegenwoordig meer apps dan een Tel Sell reclame over buikspieren. Instagram, Twitter, Facebook, Whatsapp. Je moet het tegenwoordig allemaal hebben om up to date te blijven. Je wilt natuurlijk meteen weten wanneer je beste vriend in de put zit zodat je hem een 'likeje' kan sturen. We willen het misschien niet allemaal toegeven maar het is gewoon een verslaving. Ik betrap mezelf ook steeds vaker met een trillend apparaat in mijn hand dan Kim Holland. 'Hey, wat ben je aan het doen?' wordt mij op Whatsapp gevraagd. 'Ja, gewoon. Om de paar minuten hetzelfde rondje lopen door mijn digitale omgeving.'

Laatst merkte ik op dat ik steeds vaker langs foto’s scrol die ik 10 minuten daarvoor ook al gezien had. ‘Wat is dat toch met die foto’s die ze van zichzelf maken?’ vraagt mijn vader. ‘Pa, dat heet een duckface. Dat is uit solidariteit met de ongeneeslijke ziekte van Marijke Helwegen.’ Op Instagram en Facebook regent het oninteressante status updates. Schaamteloze selfies op opa’s begrafenis worden afgewisseld door een impressie van het Japanse avondeten van Jan met de korte achternaam. Duidelijk een zeer hoog journalistiek gehalte. Heel lang geleden was je enorm rijk of de lokale kinderlokker als je op camera werd vastgelegd. Tegenwoordig leggen mensen meer dingen vast op een gevoelige plaat dan het repertoire van Volumia.

Tijden veranderen nou eenmaal. Het gaat allemaal ook veel te snel. Voordat je het weet zijn je laatste technologische snufjes alweer ontzettend verouderd. Ik vraag vaker aan mij pa waarom hij nog steeds dezelfde liedjes op zijn gitaar speelt. 'Die heb je toch gisteren ook al gedaan? Waarom speel je niet die nieuwe van Pharrell? Zal ik even checken of daar een appje voor is?' Die is er vast wel. De digitale wereld is grenzeloos. Zelfs doodzieke mensen gaan tegenwoordig eerst het internet op voordat ze een bezoekje aan de huisarts brengen. Want hey, stel je eens voor dat de dokter ook nog steeds dezelfde liedjes speelt. 'Ja, ik zie het al. Jij hebt discofever.' 'Maar dokter, volgens het internet ben ik gewoon een sukkel voor liefde, koning in de discotheek.'

Generaties overbrug je niet zomaar met klovenzalf. Het heeft te maken met #inleving en #begrip. Op dit moment zijn dat nog geen trending topics bij mijn vader. Maar natuurlijk, ik begrijp zijn reactie wel. Het is namelijk ook frustrerend wanneer je op stap bent en je al jouw vrienden op hun gsm ziet kijken. Doodzonde van de tijd die je doorbrengt met de mensen om je heen. Toch blijft het voor velen interessant om in de gaten te houden wat anderen op dat moment aan het doen zijn. En zo ook ikzelf. Ik zeg altijd maar zo: Je sociale leven heb je uiteindelijk zelf in de hand. Letterlijk. Mijn telefoon en ik zijn gewoon als Michael Knight en KITT. Het is toch altijd hetzelfde liedje.

Kritiek als muziek #3: Great Minds

Bommen In Boston. De rappers Jiggy Djé, Winne en Sticks hebben onlangs samen een cd gemaakt onder de naam 'Great Minds'. Hier is de track 'Bommen in Boston' op te horen waarop de mannen het hebben over onder andere de gebeurtenissen in Boston en het gebruik van social media wat daarop volgde. Een fragment van de tekst geschreven door Jiggy Djé:

Extra extra, lees dit verhaal
Vers van de pers, heet van de naald
Wereldwijd trending, wat een tragedie
Retweet als je meeleeft, zodat iedereen ziet
Facebook, deel iets, deel nog een bericht
Kijk naar deze pic, 'like' hoe kut het is
Een lijk zonder benen, lelijk, like het
Waarschijnlijk weer een terrorist, zeg me wat is je mening

Neerwaartse viral

In Amerika is een video van een boze klant viral gegaan. Taylor Chapman, een gefrustreerde vrouw uit Florida, had dit ook zo bedoeld maar niet met deze gevolgen. Het was haar bedoeling om een Dunkin' Donuts filiaal met de grond gelijk te maken omdat ze haar bonnetje niet kreeg. Er bestaat blijkbaar een regel dat de klant de eerstvolgende bestelling voor niets krijgt. Door middel van gescheld en racistische uitspraken probeerde ze de medewerkers haar punt duidelijk te maken.

Taylor maakte eerder al reclame voor andere bedrijven. Zo te zien kreeg ze hier wel een bonnetje bij.

In wat voor wereld leven wij, als je niet eens meer een bonnetje krijgt bij je bestelling? Hoe weet ik dan of ik je wel genoeg geld heb gegeven? Ik zit er niet op te wachten dat ik twee weken na mijn bestelling een deurwaarder op mijn stoep krijg die de resterende 20 cent komt ophalen. Hoe moeten mijn vrienden geloven dat ik ze om het juiste bedrag vraag? En die medewerkers, kom op zeg. Zij blijven zo rustig dat het bijna lijkt dat deze kwestie hen niets uitmaakt. Morgan Freeman als kassier. Verder heb je aan omstanders ook helemaal niets. Die hebben blijkbaar al hun eigen issues. Daarnaast komen ze vaker ongemakkelijk in beeld dan Japanners die foto's blijven maken omdat ze hun ogen telkens dicht hebben. Welke issues kunnen nu erger zijn dan dit? Een beetje medeleven is wel op zijn plaats.

Tja Taylor, als ik jou was zou ik de komende tijd gewoon lekker zelf koken. Tenzij je het niet erg vindt om speeksel te kauwen. Maar gelukkig heb je een vriend die je het eerst laat eten. Great thinking!

Bekijk hier het filmpje voorzien van commentaar: