Column: Op repeat

'Zit je nu alweer met je telefoon?' hoor ik mijn vader weer zeggen. Het digitale tijdperk. Mensen leiden hun leven vaker online dan offline. Ik heb tegenwoordig meer apps dan een Tel Sell reclame over buikspieren. Instagram, Twitter, Facebook, Whatsapp. Je moet het tegenwoordig allemaal hebben om up to date te blijven. Je wilt natuurlijk meteen weten wanneer je beste vriend in de put zit zodat je hem een 'likeje' kan sturen. We willen het misschien niet allemaal toegeven maar het is gewoon een verslaving. Ik betrap mezelf ook steeds vaker met een trillend apparaat in mijn hand dan Kim Holland. 'Hey, wat ben je aan het doen?' wordt mij op Whatsapp gevraagd. 'Ja, gewoon. Om de paar minuten hetzelfde rondje lopen door mijn digitale omgeving.'

Laatst merkte ik op dat ik steeds vaker langs foto’s scrol die ik 10 minuten daarvoor ook al gezien had. ‘Wat is dat toch met die foto’s die ze van zichzelf maken?’ vraagt mijn vader. ‘Pa, dat heet een duckface. Dat is uit solidariteit met de ongeneeslijke ziekte van Marijke Helwegen.’ Op Instagram en Facebook regent het oninteressante status updates. Schaamteloze selfies op opa’s begrafenis worden afgewisseld door een impressie van het Japanse avondeten van Jan met de korte achternaam. Duidelijk een zeer hoog journalistiek gehalte. Heel lang geleden was je enorm rijk of de lokale kinderlokker als je op camera werd vastgelegd. Tegenwoordig leggen mensen meer dingen vast op een gevoelige plaat dan het repertoire van Volumia.

Tijden veranderen nou eenmaal. Het gaat allemaal ook veel te snel. Voordat je het weet zijn je laatste technologische snufjes alweer ontzettend verouderd. Ik vraag vaker aan mij pa waarom hij nog steeds dezelfde liedjes op zijn gitaar speelt. 'Die heb je toch gisteren ook al gedaan? Waarom speel je niet die nieuwe van Pharrell? Zal ik even checken of daar een appje voor is?' Die is er vast wel. De digitale wereld is grenzeloos. Zelfs doodzieke mensen gaan tegenwoordig eerst het internet op voordat ze een bezoekje aan de huisarts brengen. Want hey, stel je eens voor dat de dokter ook nog steeds dezelfde liedjes speelt. 'Ja, ik zie het al. Jij hebt discofever.' 'Maar dokter, volgens het internet ben ik gewoon een sukkel voor liefde, koning in de discotheek.'

Generaties overbrug je niet zomaar met klovenzalf. Het heeft te maken met #inleving en #begrip. Op dit moment zijn dat nog geen trending topics bij mijn vader. Maar natuurlijk, ik begrijp zijn reactie wel. Het is namelijk ook frustrerend wanneer je op stap bent en je al jouw vrienden op hun gsm ziet kijken. Doodzonde van de tijd die je doorbrengt met de mensen om je heen. Toch blijft het voor velen interessant om in de gaten te houden wat anderen op dat moment aan het doen zijn. En zo ook ikzelf. Ik zeg altijd maar zo: Je sociale leven heb je uiteindelijk zelf in de hand. Letterlijk. Mijn telefoon en ik zijn gewoon als Michael Knight en KITT. Het is toch altijd hetzelfde liedje.